Лiст з такiмi пытаннямi ў апошнi дзень
жнiўня Аб`яднаная грамадзянская партыя даслала на iмя А.Лукашэнкi.
АГП патрабуе, каб 16 верасня А.Лукашэнка праз сродкi масавай
iнфармацыi праiнфармаваў грамадскасць аб вынiках расследавання
гвалтоўных знiкненняў Вiктара Ганчара, Юрыя Захаранкi, Анатоля
Красоўскага i Дзмiтрыя Завадскага. «Настаў час альбо чэсна
сказаць, што здарылася сем гадоў таму з лiдэрамi палiтычнай
апазiцыi, а таксама iх калегамi, альбо прызнаць сваю бездапаможнасць
i незацiкаўленасць у раскрыццi гэтых злачынстваў», — гаворыцца
ў звароце.
«Пры той колькасцi матэрыялаў i дакументаў, якiя былi надрукаваныя
ў сродках масавай iнфармацыi, а таксама дастатковай наяўнасцi
сведкаў рабiць выгляд глуханямога сляпца — значыць публiчна
пацвярджаць сваю датычнасць да палiтычных забойстваў», —
гаворыць старшыня АГП Анатоль Лябедзька.
— Я разумею, што хутчэй за ўсё наш лiст пакiнуць без адказу,
— сказаў Анатоль Уладзiмiравiч у iнтэрв`ю «Народнай волi».
— У мяне ёсць такi сумны вопыт супрацоўнiцтва з Аляксандрам
Рыгоравiчам, калi той нават публiчна абяцаў нешта зрабiць,
але не трымаў слова. У прыватнасцi, гэта датычыцца дзейнасцi
вядомага фонду Махмуда Эсамбаева. Лукашэнка на сесii парламента
прылюдна паабяцаў, што прадставiць матэрыялы наконт дзейнасцi
гэтага фонду ў Беларусi, але... Таму мы не цешым сябе iлюзiяй,
што атрымаем адказ ад самога Лукашэнкi цi ад кагосьцi з
высокапастаўленых чыноўнiкаў наконт гвалтоўнага знiкнення
Вiктара Ганчара i Анатоля Красоўскага. Аднак 16 верасня
— гэта нагода яшчэ раз нагадаць аб тым, што здарылася. Нагадаць
аб тым, што ёсць такая праблема. Я лiчу, што калi пастаянна
бiць у званы, то iх голас нарэшце пачуюць...
— У дзень знiкнення Захаранкi, Ганчара, Красоўскага i Завадскага
людзi традыцыйна прыходзiлi на Кастрычнiцкую плошчу...
— Не будзе выключэння i на гэты раз. Наша месца ў гэты
дзень на плошчы, бо мы памятаем...
— Скажыце, Аб`яднаная грамадзянская партыя ўласнымi сiламi
праводзiць пошук дадатковай iнфармацыi па гэтых справах?
— Я лiчу, што матэрыялаў i доказаў ужо дастаткова для таго,
каб пачынаць судовы працэс. Калi не ў Беларусi, то ў Еўропе.
— Пра мiжнародны судовы працэс кажуць ужо не першы год.
Наколькi, па-Вашаму, вялiкая верагоднасць таго, што ён адбудзецца?
— Мiжнародны грамадскi суд абавязкова адбудзецца. I адно
з галоўных пытанняў, якое будзе разглядацца падчас працэсу,
— гэта гвалтоўныя знiкненнi i палiтычныя забойствы апанентаў
беларускага рэжыму. Я не маю нiякiх сумненняў на гэты конт.
Беларускаму юрыдычнаму суду застанецца толькi падтрымаць
прысуд. Я не веру ў тое, што беларуская ўлада не датычная
да знiкненняў гэтых людзей. Калi за сем год яна не знайшла
злачынцаў, не расследавала належным чынам гэтыя знiкненнi,
значыць, яна сама мае да iх дачыненне...
З архiва «Народнай волi»
Старшыня Цэнтральнай выбарчай камiсii Вiктар Ганчар i бiзнесмен
Анатоль Красоўскi не вярнулiся дадому 16 верасня 1999 года.
Яны разам вярталiся з лазнi па вулiцы Фабрычнай. Пазней
недалёка ад месца iх гвалтоўнага знiкнення былi знойдзены
асколкi шкла джыпа «Чероки”, якi належаў Красоўскаму.
З матэрыялаў крымiнальнай справы №110351:
«Пры аглядзе месца здарэння — тэрыторыi, прылягаючай да
будынка лазнi па вул.Фабрычнай, 20а, — на асфальтавым пакрыццi
дарогi, якая вядзе ад лазнi на вул. Фабрычную, былi знойдзены
асколкi шкла белага i жоўтага колеру, восып празрыстага
шкла i бурыя плямы, падобныя на кроў. Знойдзены таксама
сляды тармажэння аўтамашыны i след яе ўдару аб дрэва, з
якога ўзяты ўзоры фарбы чырвонага колеру».
Як паказала экспертыза, шкло i фарба сапраўды належаць
машыне Красоўскага. А «бурыя плямы, падобныя на кроў», —
па заключэннi экспертаў — кроў чалавека групы 0 (1). Геномная
экспертыза з верагоднасцю 99,9998% устанавiла, што кроў
належыць Вiктару Ганчару.
У сродках масавай iнфармацыi паведамлялi, што знайшоўся
сведка, якi ў дзень знiкнення Ганчара i Красоўскага каля
лазнi бачыў чырвоную БМВ, у якой сядзелi тры чалавекi. А
жанчына, якая працавала ў лазнi, узгадала, што чула крыкi
аб дапамозе, шум, мужчынскiя галасы...
З заключэння следчай групы:
«З вялiкай верагоднасцю можна зрабiць вывад аб тым, што
аўтамашына Красоўскага А.С. была спынена пры выездзе з лазнi.
Пасля чаго А.Красоўскi i В.Ганчар насiльна былi скрадзены
нявысветленымi асобамi i звезены ў невядомым накiрунку.
Аднак у ходзе следства не высветлены далейшы лёс Ганчара,
Красоўскага, а таксама асоб, якiя iх скралi».
З рапарта былога кiраўнiка Галоўнага ўпраўлення Крымiнальнай
мiлiцыi Мiнiстэрства ўнутраных спраў Беларусi генерала Мiкалая
Лапацiка:
«Акцыя захопу i далейшага знiшчэння Захаранкi ажыццяўлялася
групай ваеннаслужачага спецназа на чале з Паўлiчэнкам (камандзiр
ваеннай часцi 3214). Па аналагiчнай камбiнацыi 16.09.1999
года Паўлiчэнка i яго група правялi акцыю захопу i знiшчэння
В.Ганчара i А.Красоўскага. Мяркуемае месца пахавання трупаў
— спецучастак на Паўночных могiлках”.
Як сцвярджае былы кiраўнiк СIЗА №1 Алег Алкаеў, Ганчар,
Красоўскi i Захаранка былi забiты з так званага расстрэльнага
пiсталета, якi выдаваўся па загадзе былога мiнiстра ўнутраных
спраў Ю.Сiвакова.
З даклада спецдакладчыка Хрыстаса Пургурыдэса:
«Расстрэльны пiсталет, якi захоўваўся ў спадара Алкаева,
якi ажыццяўляў у Беларусi смяротныя пакараннi, двойчы выдаваўся
ў перыяды, якiя супадаюць са знiкненнямi Захаранкi 7 мая
1999 года, Ганчара i Красоўскага 16 верасня 1999 года.
Улады не могуць прадставiць альтэрнатыўнага тлумачэння
часовых канфiскацый пiсталета».
|