Пасьля зачысткі апазыцыйнага поля, дзе
цяпер альбо сядзяць у турмах і ў эміграцыі, альбо спрачаюцца
за лідэрства; пасьля дэмаралізацыі недзяржаўнае прэсы, рэдактары
якой просяць сёньня найвышэйшага дазволу друкавацца і пашырацца
ў Беларусі; пасьля ліквідацыі прафсаюзнага руху і выгнаньня
пісьменьнікаў з Дому літаратараў, — адным словам, пасьля
таго, як былі сагнутыя самыя незгібальныя, змагар-прэзыдэнт
адчуў адзіноту і адсутнасьць паўнаты жыцьця, і перавёў свой
позірк на тыя грамадзкія групы, дзе быццам бы і не змагаюцца
супраць яго, але ж маюць нахабства самастойна мысьліць,
выяўляць волю і вызнаваць веру.
Пад каток рэпрэсіўнай сыстэмы патрапілі пратэстанцкая царква
«Новае жыцьцё», пра што мы пісалі ў папярэднім нумары, а
таксама… афганскія вэтэраны, якія дагэтуль лічыліся ледзьве
не апораю сыстэмы Лукашэнкі.
Перш, чым распавесьці гэтую гісторыю, заўважу, што раздражняе
правіцеля РБ не палітычная або рэлігійная ці нацыянальная
арыентацыя чалавека і групы людзей, а менавіта здольнасьць
да самастойнага мысьленьня і самастойнага дзеяньня. Хто
ня схільны згібацца, таго папросту ламаюць. Публіцы гэты
працэс, як правіла, падабаецца, пакуль чарга не даходзіць
да цябе канкрэтна. А калі такая чарга даходзіць — ты хоць
гніся, хоць сьцяліся, даломяць усё адно, і ня будзе каму
заступіцца. Да гонару вэтэранаў афганскай вайны, яны ўсталі
на абарону Паўла Красоўскага да таго, як рэпрэсіі праглынулі
іх саміх.
Гаворка ідзе пра артыкул старшыні Таварыства інвалідаў
вайны ў Афганістане, ардэнаносца Аляксандра Камароўскага,
апублікаваны ў інтэрнэце на старонцы belaruspartisan.org:
«Апошнія месяцы для мяне і нашай арганізацыі — Рэспубліканскага
грамадзкага аб’яднаньня інвалідаў вайны ў Афганістане —
адметныя павышанай увагай да нас як з боку шараговых грамадзян,
так і спэцслужбаў. — піша А.Камароўскі. — Чым гэта выклікана?
У першую чаргу зьяўленьнем на Беларускім тэлебачаньні яўна
замоўленай і правакацыйнай перадачы нібыта пра падрыхтоўку
маладзёвых тэрарыстаў сябрамі нашага аб’яднаньня».
Спадар Камароўскі распавядае, што за 20 гадоў дзейнасьці
афганскія вэтэраны нямала займаліся з моладзьдзю, у тым
ліку зь цяжкімі падлеткамі з адной мэтай — адарваць юнакоў
ад п’янства, наркаманіі, гультайства ды іншых нэгатыўных
праяваў. Празь іх групы вайскова-спартовага кшталту прайшло
больш за 10 тысяч маладых людзей. Ад дзяржавы на сваю выхаваўчую
дзейнасьць яны за гэты час не атрымалі ні капейкі. Між тым,
дзяржава выхаваньнем сур’ёзна не займаецца, у яе на першым
месцы — выбары, рэфэрэндумы і ўсхваленьне існуючага ладу,
прэзыдэнта і вэртыкалі.
«І вось напачатку жніўня 2006 году мы праводзілі адно такое
выхаваўчае мерапрыемства з групай моладзі ў складзе 34 чалавек,
сярод якіх былі і юнакі дэмакратычнай арыентацыі, якія знаходзяцца
пад прыцэлам спэцслужбаў».
Камароўскі добра ведае гэтых хлопцаў і абсалютна ўпэўнены,
што менавіта такія падлеткі — надзея і будучыня беларускай
дзяржавы.
«У гэтую групу старэйшым мною быў прызначаны Павал Красоўскі,
мой намесьнік па працы з моладзьдзю… Але праз два дні на
маладзёвы лягер… быў зроблены, скажу адкрытым тэкстам, паўбандыцкі
напад міліцыі і спэцслужбаў у колькасьці 30 чалавек, хоць
па добраму мог прыбыць адзін участковы інспэктар і высьветліць
усе пытаньні. Але дзе там, была ж заплянаваная маштабная…
правакацыя».
Арганізатараў лягера затрымалі.
«За час паўтарагадзінавага допыту мне задавалі пытаньні,
якія абсалютна ня тычацца справы, — піша А.Камароўскі. —
Супрацоўнікаў міліцыі цікавілі мэты нашага лягера, якім
чынам запрашаліся ў лягер людзі, хто выбіраў месца, хто
адказваў за бясьпеку, колькі людзей у лягеры размаўляла
па-беларуску, ці была ў лягеры незарэгістраваная сымболіка,
хто адказваў за прывоз людзей, ці павінны былі прыехаць
у лягер замежныя грамадзяне».
Тое, што вэтэранаў Афганістану, якія займаліся з маладымі
людзьмі, афіцыйная прапаганда прыраўняла да тэрарыстаў,
спадар Камароўскі лічыць маразмам і палітычнай шызафрэніяй:
«У народзе, асабліва сярод малаінфармаванай часткі насельніцтва
трэба падтрымліваць пачуцьцё небясьпекі, маўляў, дзяржаве
і «Вялікаму Прэзыдэнту», а гэта значыць, і ўсяму беларускаму
сялянству, рабочаму, дробнаму і сярэдняму службоўцу, пагражаюць
ворагі».
Такім чынам, абвінавачаньні супраць Паўла Красоўскага –
за леташнія выбухі ў Віцебску, а таксама за згвалтаваньні
і забойствы – ня што іншае, як спроба зламіць яшчэ адну
групу беларускага грамадзтва, якая ня надта ломіцца, а менавіта
— вэтэранаў афганскай вайны. А.Камароўскі параўноўвае гэтыя
абвінавачаньні са шпіянажам на карысьць Японіі, за што ў
1937-м годзе быў расстраляны яго сваяк-лесаруб.
Напрыканцы свайго артыкула «афганец» Камароўскі паведамляе,
што ўжо атрымаў пагрозы на свой адрас. Гэта змусіла яго
нагадаць пра лёсы зьніклых папярэднікаў — Ю.Захаранкі, В.Ганчара,
Д.Завадзкага і А.Красоўскага.
«Мы лічым гэтую справу чыста палітычнай, г. зн. відавочнае
жаданьне ўладаў зьнішчыць у зародку саюз апазыцыйнай моладзі
і вопытных воінаў у асобе нашага кантынгенту. А тут яшчэ
ў дадатак мы абвясьцілі на зьезьдзе 9 верасьня 2006 году
пра магчымасьць аб’яднаньня зь ліквідатарамі Чарнобыля і
стварэньні агульнанацыянальнай партыі. З-за гэтага і пайшла
ўся валтузьня…»
Што ні кажыце, а для такіх заяваў патрабуецца сёньня асабістая
мужнасьць. І было б дзіўна, каб гэтае мужнасьці мы не дачакаліся
ад вэтэранаў афганскае вайны. Выходзіць, мае рацыю герой
нашага «Апытаньня тыдня» Барыс Пятровіч: кожны мусіць бараніць
свой гонар сам. Вось чаму адказы на пытаньне «Хто сёньня
бароніць гонар беларускай інтэлігенцыі?» у цэлым атрымаліся
невыразнымі і неканкрэтнымі. Назаві мы прозьвішчы людзей,
з чыёй дзейнасьцю зьвязваем свае спадзяваньні на будучыню,
пра іх заўтра ж пакажуць«пяцімінутку нянавісьці» на БТ.
Бо людзі мужныя і самастойныя, якія бароняць гонар — свой
і краіны — сёньняшняй дзяржаве непатрэбныя. Рэжым выступае
супраць любой альтэрнатывы сабе самому. А гэта называецца,
словамі зь іншага матэрыялу сёньняшняй «Свабоды» — фідэлізацыяй
улады. Гэта значыць, у Беларусі павінна быць, як на Кубе,
дзе нават пасьля сыходу Фідэля яшчэ доўга ня знойдзецца
каму праводзіць у краіне курс перамен.
А.Уласаў
газэта "Свабода"
|